Waar komt het nummer 'I'm Forever Blowing Bubbles' van West Ham United vandaan?
AZ speelt donderdagavond in de halve finales van de Conference League tegen West Ham United. De Londenaren staan erom bekend dat ze tijdens ieder thuis duel het nummer 'I'm Forever Blowing Bubbles' laten klinken. Wat heeft dat eigenlijk met de club te maken? VoetbalNieuws zocht het voor je uit!
Het is een inmiddels karakteristiek ritueel. Voor, in de rust en na ieder thuisduel klinkt het 'I'm Forever Blowing Bubbles' in het London Stadium en voorheen op Boleyn Ground. Dat is al bijna een eeuw zo, maar waar komt het vandaan?
Enough to give you goosebumps . 🎶I’m forever blowing bubbles🎶 Video taken by Aadel from Sundays Match v Man U #bubbles #coyi @WestHam pic.twitter.com/W8by1SLNku
— Shahir Enayet 🇾🇪 🏴⚒️ (@shahirenayet) May 10, 2023
Volgens voetbalhistorici is dat ver terug te leiden uit de clubgeschiedenis, héél ver. Het nummer an sich dateert uit 1918, uit de Broadway-musical 'The Passing Show'. Het werd een grote Britse hit in de jaren '20, en dus ook in Londen, de stad van West Ham United.
Speler leek veel op 'Bubbles' uit zeepreclame
Slechts enkele jaren later maakte de club zich het nummer ook echt eigen. Via een omslachtige route, dat wel, waarbij toenmalig speler Billy J. Murray betrokken was. Hij was een speler van de plaatselijke Park School, een soort visvijver van West Ham, en had de bijnaam 'Bubbles'. Murray zou veel gelijkenissen hebben gehad met de jongen op het gelijknamige schilderij van de Engelse kunstenaar John Everett Millais. Dat werd destijds gebruikt in een zeepreclame, die door de hele stad hing.
De rector van de Park School, de heer Cornelius Beal, introduceerde het nummer bij West Ham. Hij was goed bevriend met trainer Charlie Paynter en begon het deuntje te spelen als de jongens goed speelden. Omdat Murray, de jeugdspeler dus, officieel lid was geworden van de jeugdelftallen van West Ham, begonnen de supporters het nummer op te pakken werd het populaire deuntje vaak afgespeeld in het stadion.
West Ham United-speler Declan Rice loopt door de bubbels richting het veld voorafgaand aan een wedstrijd.
In 1980 werd echter een vernieuwde versie van het lied gemaakt, door punckrockband The Cockney Rejects. Dat is de versie die hedendaags in het London Stadium wordt gedraaid, als er ook een bellenmachine aan staat en de tribunes worden bedolven onder de bijzondere sfeer van de ‘bubbles’.